MÜŞTEKİ

Eski kış akşamlarında bıraktım ceketimi..
Çıkarken tahta eşik gıcırdamıştı.
Şimdi anladım bir şey anlamam gerektiğini.
Üşüyorum.
Ben..
Yirmisinde paslı kaytan bıyıklı körpe... 
Kitaplarımın arasında unutulmuş bahis kağıdı..
Ayakkabımda böcek ölüsü,
Her adımımda çatırtı sesleri..
Zihnim ise bozkırda mermiden kaçan yılkı..
Cebimde sakladığım sevecenliğim,
Simamı donuk bakışlarımdan devralmak istiyor.
Bunu ben de istiyorum. 
Elimi attım cebime, cebim boş.
Saç tellerim bir bir kopup kuşlar gibi uçuştu
Onlar da bunu istiyordu.
Elimi attım başıma, başım boş.


Artık bir mezar taşım olsun istiyorum
Üzerine bir karga konsun her gece
Kış akşamlarından ve yılkılardan haber getirsin,
Ve götürsün..


Karga kara yakalandı.
Yeni kış akşamlarının karına...
Bir daha hiç gelmedi.
Aslında hiç gelmek istemiyordu.

Yusuf ERKOL