ALEM-İ MEVCUDAT

Ey düşünen cân, varlığı sorar,
Ne sudur bâkî, ne de rüzgâr.
Gök kubbe döner, yer devrilir,
Âlem dedikleri bir rüya misâli erir.

Zaman kimdir? Hangi el tutar?
Bir an mıdır, yoksa ebedî mi var?
Gün doğar, sonra da kaybolur,
Dün yaşayan bugün bir anı olur.

Ey akıl, sen mi bilirsin hakîkati,
Yoksa göz mü gösterir aslı?
Gördüğün her şey bir sûrettir,
Gerçek dediklerin dahi bir hayâldir.

Bak cihana, her nesne devrân eder,
Gece gündüze, yaz kışa döner.
Bir tohum düşer, ağaç olur,
Ağaç solar, toprağa konar.

Deryâlar taşar, sonra diner,
Dağlar yükselir, vaktiyle iner.
Ey insan, kendini sanma sâhib,
Zira hüküm O’nundur, ezelden beri.

Nefes alır, nefes verirsin,
Her aldığın son, her verdiğin ilk.
Sırrını çözemez âlimler dahî,
Varlık bir bilmecedir, çözülmez.

Ey yolcu, kendini bilir misin?
Baktığında ne görürsün?
Âlem mi sendedir, sen mi âlemde,
Hakîkatin aynası, gönüldedir belki de.

Nisa ZEYREK